Mam obawy, że uzależniłam się od lnu. Nie wiem co mi się stało, nigdy lnu nie lubiłam, nigdy go nie nosiłam. Zawsze uważałam, że nadaje się to tylko na worki jak juta, a w worku jutowym chodzić się nie godzi. Podejrzewam zatem jakiś uraz albo zwarcie w mózgu, bo nie mogę przestać, ciągle mi przychodzą do głowy nowe lniane ubrania. W trakcie pisania tych słów, mam już gotowy inny lniany ciuch i dwa kolejne projekty w głowie.

Ten zestaw uszyłam już jakieś trzy tygodnie temu, czekał pokornie, aż zrobię mu zdjęcia. Normalnie każdy mój uszytek musi trochę odczekać swoje, bo mam wrodzoną niechęć do robienia sobie zdjęć i muszę się do tego za każdym razem przygotować psychicznie. W tym wypadku na opóźnienie wpłynęła też pogoda, no bo za każdym razem jak już miałam czas i powiedzmy, że chęć, to padało. Ostatnim czynnikiem opóźniającym był mój upór.